بعد از حدود نیم ساعت به سمت حرم مولا علی(ع) رهسپار شدیم همه کاروان با هم و از مسیری جالب مسیر حرکت ما کلا در نجف به سمت حرم خط سبزه بود در حالی که باید از اون خط زرده میرفتیم .
معمولا شب ها که می رفتیم حرم کلی سگ سر اون پیچ اولی بود از اون سگهای خفن .
خلاصه در راه حرم بودیم ، تازه هوا تاریک شده بود .
نوری از خانه های نجف بیرون نمیومد سوت و کور ....
اولین شهری از عراق که به ان رسیدیم شهر بدره بود شهری خرابه .
اولین ایستگاهمان در عراق شهر کوت بود ان هم خراب در مسجدی که نماز خواندیم جلوی درش کلی نیرو با کلاش ایستاده بودند از آقای حسینی پرسیدم اینا برای چی اینجا هستند گفت اینا برای وزارت کشور عراق هستن و برای تامین امنیت .
بعد از نماز و صرف نهاری جالب که خوشمزه هم بود در اتوبوس به سمت مقصدمان یعنی نجف راه افتادیم
در اتوبوس کمی داشتم درباره شهر نجف می خواندم : نخستین ساختمان حرم مطهر در دوران .....
صبح که از خواب بیدار شدیم برای نماز صبح ، دختر اقای عبدی با کلی سیم کارت اومد و شروع کرد به فروختن سیم کارت های عراقی تا ما رفتیم ببینیم چی به چیه کی به کیه همسفرای محترم همه سیم کارتها را خریدن و به ما هیچی نرسید.
بعد از نماز صبح یه زیارت عاشورا با صفا خوندیم و در حالی که نوای عید فطر در کوچه و پس کوچه های مهران پیچیده بود به سمت مرز مهران حرکت کردیم بعد از نیم ساعت به مرز رسیدیم یعنی ساعت 7:30 .
در مرز ایران همه کاروان طبق لیست کاروان ایستادند الا من و عنایتی وقتی اومدیم از مرز رد بشم گفتند که ویزای انفرادی اجازه خروج نداره ....
صبح ساعت 6:45 دقیقه گوشیم را گذاشته بودم زنگ بزنه ، روز حرکت 8/6/1390 مصادف با 29 ماه مبارک رمضان بود دقیقا ساعت 7:45 دقیقه روبه روی محل قرار ، بودیم جمعیتی به اندازه دو کاروان در محل موعود جمع شده بودند.
ساعت 8:30 با آقای حسینی مدیر کاروان تماس گرفتم درست سمت راستم ایستاده بودنند خلاصه نامه های شرکت شمسا را بهشون تحویل دادم .
جالب اینکه به همه ی کاروان کارت دادن به غیر از من و عنایتی ، بماند که اقای حسینی در سه سوت برامون کارت جور کرد و بهمون داد .
ساعت 8:50 دقیقه اتوبوس ها آمدنند یکی زرد و دومی قرمز ، زرده برای ما بود کاروان نسیم صبح یا به قول رفقای کاروان، طوفان شب !
ساعت 9 یا 9:05 دقیقه بود که بعد از خداحافظی حرکت کردیم به سمت نجف اولین ایستگاهمان ساوه بود .
قبل از ساوه در بین راه در رستورانی به نام ملت توقف کردیم و ناهار خوردیم تعجب نکنید همون طور که می دونید روزه بر مسافر واجب نیست بعد از مدتی از ساوه رد شدیم و به همدان رسیدیم البته این مدت خیلی زیاد بود و بعد از همدان ، کرمانشاه .
قبل از کرمانشاه در مسجدی بین راهی ...
روز قبل از حرکت ساعت 14 در دفتر اقای ماهان قرار داشتم.
وقتی رسیدم دفترشون ، آقای ماهان گفتن که کمی بشینید تا اقای عنایتی همسفریتون و یکی دیگه از برندگان مختارنامه بیان ، کمی بعد اقای عنایتی اومدن و با هم اشنا شدیم .
اینم داخل پرانتز بگم که خیلی خیلی اتفاقی قرار شد که بنده با اقای عنایتی برم چون من و اقای سرلکی همه کارهامون را کرده بودیم با هم بریم که جور نشد البته اقای عنایتی هم خیلی همسفر خوبی بودن.
خلاصه اقای ماهان اونجا پاسپورتمون را بهمون داد به همراه ویزای عراق ، سه تا نامه عربی و یک نامه به زبان فارسی .
همین جا لازمه که از اقای ماهان تشکر کنم خیلی زحمت کشیدن .
اون روز موقع برگشت از دفتر آقای ماهان ، بارانی گرفته بود که خیلی به دلم نشست .
نمی دونم می تونید الان حال اون موقع من را درک کنید یا نه برای اولین بار داشتم ....
چند نفر از دوستان عزیز مختارنامه ای خواسته بودن که سفر نامه کربلا ام را در وبلاگ قرار دهم راستیتش تا اول ورود به کربلا سفرنامه را دقیق نوشته ام ولی از وقتی که وارد کربلا شدیم نتوانستم دیگه بنویسم به دلایلی ، که یکی از دلایلش این بود که در نجف از بس کم خوابیده بودیم و همش حرم بودیم وقتی به کربلا رسیدیم باید هم به حرم میرفتیم و هم می خوابیدیم بنابراین دیگه وقت نوشتم پیدا نکردم ولی به روی چشم تا آنجایی که یادم باشه سفرنامه را در وبلاگ قرار خواهم داد .
و حس کبوتر بودنم را تازه فهمیدم ..
وبستم رشته پرواز خود را با هزاران زائر دیگر..
و گفتم ای کران تا بی کران زائرم کردی و غم ها را زدودی از وجودم..
بگو تا نامه بر باش..
ز بام خود هوایم کن
برای یک سفر امشب دعایم کن
که تا کربـــــــبلا پر گیرم و بوسم دوباره خاک سرخی را
که بوی سیب سرخ می آید از آن شش گوشه روشن ....
به امید خدا آقا ما را هم طلبید ...
http://www.mokhtarnameh.com/news/1-latest-news/924--l-r-.html
امیرالمؤمنین علی (ع) در یکی از وصایای خود در مورد یتیمان و لزوم توجه به آنان می فرمایند: "خدا را خدا را درباره یتیمان، آنان را گاهى سیر و گاهى گرسنه مگذارید، مباد که در کنار شما تباه شوند."
آن حضرت همچنین در مورد فقرا می‌فرمایند: "تهیدست فرستاده خداست. کسی او را محروم نکند." و یا در جای دیگری می فرمایند: "از کارافتادگان و نیازمندان و دچارشدگان به زیان و سختى و صاحبان امراضى که از پا درآمده اند،در میان اینان کسانى هستند که حاجت خود را بیان می کنند و کسانى هم هستند که عفت نفسشان مانع از طرح نیازشان است. ... رعایت حق هر یک از آنان از تو خواسته شده، پس نشاط و فرورفتن در نعمت تو را از توجه به آنان بازندارد، چه اینکه از بى توجهى به امور کوچک آنان به بهانه پرداختن به کارهاى زیاد و مهم معذور نیستی."
امام(ع) ادامه می‌دهند: " از اندیشه ات در امور ایشان دریغ مکن، و رخ از آنان برمتاب، از آنان که دیده ها خوارشان مى شمارد و مردم تحقیرشان مى کنند کنجکاوى کن، براى به عهده گرفتن امور اینان انسانى مورد اعتماد خود را که خداترس و فروتن است مهیّا کن، تا وضع آنان را به تو خبر دهد. سپس با آنان به صورتى عمل کن که به وقت لقاء حق، عذرت پذیرفته شود.
حضرت علی (ع) همچنین در یکی از سخنان خود در کتاب شریف نهج البلاغه نیز در مورد محرومان می فرمایند: "خداوند روزى تهیدستان را در ثروت اغنیا واجب نموده؛ تهیدستى گرسنه نماند جز با منع ثروتمند و خداوند والامقام گرسنگى فقیران را از ثروتمندان بازخواست خواهد کرد."