امیرالمؤمنین علی (ع) در یکی از وصایای خود در مورد یتیمان و لزوم توجه به آنان می فرمایند: "خدا را خدا را درباره یتیمان، آنان را گاهى سیر و گاهى گرسنه مگذارید، مباد که در کنار شما تباه شوند."
آن حضرت همچنین در مورد فقرا می‌فرمایند: "تهیدست فرستاده خداست. کسی او را محروم نکند." و یا در جای دیگری می فرمایند: "از کارافتادگان و نیازمندان و دچارشدگان به زیان و سختى و صاحبان امراضى که از پا درآمده اند،در میان اینان کسانى هستند که حاجت خود را بیان می کنند و کسانى هم هستند که عفت نفسشان مانع از طرح نیازشان است. ... رعایت حق هر یک از آنان از تو خواسته شده، پس نشاط و فرورفتن در نعمت تو را از توجه به آنان بازندارد، چه اینکه از بى توجهى به امور کوچک آنان به بهانه پرداختن به کارهاى زیاد و مهم معذور نیستی."
امام(ع) ادامه می‌دهند: " از اندیشه ات در امور ایشان دریغ مکن، و رخ از آنان برمتاب، از آنان که دیده ها خوارشان مى شمارد و مردم تحقیرشان مى کنند کنجکاوى کن، براى به عهده گرفتن امور اینان انسانى مورد اعتماد خود را که خداترس و فروتن است مهیّا کن، تا وضع آنان را به تو خبر دهد. سپس با آنان به صورتى عمل کن که به وقت لقاء حق، عذرت پذیرفته شود.
حضرت علی (ع) همچنین در یکی از سخنان خود در کتاب شریف نهج البلاغه نیز در مورد محرومان می فرمایند: "خداوند روزى تهیدستان را در ثروت اغنیا واجب نموده؛ تهیدستى گرسنه نماند جز با منع ثروتمند و خداوند والامقام گرسنگى فقیران را از ثروتمندان بازخواست خواهد کرد."