دوباره در راهیم ...

شب را نمی‌دانم چگونه در مهران در آن خانه خوبــ به صبح می‌رسانم

نماز صبح را که خواندیم گفتند تا مرز راهی نمانده زیارت عاشورا خواندیم، هوا گرگ و میش بود که داخل حیاط آمدم ...

دلم پر می‌کشید اما آسمان مجال پروازش نمی‌داد یا شاید هم من خودخواهانه جلوی عروجش را گرفته بودم و می‌خواستم خودم زودتر از این دل پر توقع به آستان‌بوسی مولایم برسم

با کوله‌باری از عشق و امید و حسرت به مرز رسیدیم ...

آنجا بود که دیگر دلم قفسش را شکست و من خاکی را تنها گذاشت و رفت ...

آنجا بود که خیال به پرواز درآمد و رفتــ و من را لب مرز تنها گذاشت و من ساعتها لب مرز مانده بودم ...