حسیــــــــــــ ن من (33) ...

صدای برادرش، حسین، بود. شعر می‌خواند. از بی‌مهری روزگار. از اراده‌ی خداوند.

می‌گفت که شهید می‌شود و هر شخص آگاهی راهش را ادامه می‌دهد.

با پای برهنه دوید؛ گریه‌کنان.

گفت: "کاش مرگ من می‌رسید. انگار امروز مادر و پدر و برادرم را باهم از دست داده‌ام."

حسین دستش را گرفت.

نشاندش روی زمین.

گفت: "خواهرجان! نکند شیطان صبرت را ببرد. زمینی‌ها می‌میرند و آسمانی‌ها باقی نمی‌مانند. فقط خدا می‌ماند. پس صبور باش و پرهیزگار."