شهر ...

سخن بی تــــــــو مگر جای شنیدن دارد؟!

نفسم بی تــــــــو کجا نای دمیدن دارد؟!

علت کوری یعقوب نبی معلوم است!

شهر بی یار مگر ارزش دیدن دارد؟!

شکــوفــه ، انکــار انتهــا...

در انتــهای شــاخــه،

شکــوفــه ،

انکــار انتهــاســت . . .

منبع: یدالله رویایی

یلدا ...

تلخ بگو راست بگو تا شب یلداست بگو 
تا نفسی هست بگو هر چی دلت خواست بگو
خسته و بی تاب شدم محو شدم خواب شدم
خسته از این پنجره ها منتظرت قاب شدم
گریه بر این حال کشید اشک در این فال کشید 
بر تن بی دست خدا نقش دو تا بال کشید
خوار شدم پست شدم با همه یک دست شدم 
تشنه ی بی آب شدی نیست از این هست شدم 
تلخ بگو راست بگو تا شب یلداست بگو
تا نفسم هست بگو هر چی دلت خواست بگو
خسته و بی تاب شدم محو شدم خواب شدم
خسته از این پنجره ها منتظرت قاب شدم

رندان تشنه لبـ ...

زان یار دلنوازم شکریست با شکایت

گر نکته دان عشقی بشنو تو این حکایت

بی مزد بود و منت هر خدمتی که کردم

یا رب مباد کس را مخدوم بی عنایت

رندان تشنه لب را آبی نمی‌دهد کس

گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت

در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کان جا

سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت

چشمت به غمزه ما را خون خورد و می‌پسندی

جانا روا نباشد خون ریز را حمایت

در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود

از گوشه‌ای برون آی ای کوکب هدایت

از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود

زنهار از این بیابان وین راه بی‌نهایت

ای آفتاب خوبان می‌جوشد اندرونم

یک ساعتم بگنجان در سایه عنایت

این راه را نهایت صورت کجا توان بست

کش صد هزار منزل بیش است در بدایت

هر چند بردی آبم روی از درت نتابم

جور از حبیب خوشتر کز مدعی رعایت

عشقت رسد به فریاد ار خود به سان حافظ

قرآن ز بر بخوانی در چارده روایت

گریه ام یعنی: باران بهار! ...

چند وقت است دلم میگیرد

دلم از شوق حرم میگیرد

مثل یک قرن شب تاریک است

دو سه روزی که دلم میگیرد

مثل این است که دارد کم کم

هستی ام رنگ عدم میگیرد

دستۀ سینه زنی در دل من

نوحه میخواند و دم میگیرد

گریه ام یعنی: باران بهار!

هم نمیگیرد و هم میگیرد!

بس که دلتنگی من بسیار است

دلم از وسعت کم میگیرد

لشکر عشق، حرم را به خدا

به خود عشق قسم میگیرد.

قیصر امین پور

---

پ.ن : لَقَد عظُمَت الرّزیّةُ و جلّت و عَظُمَت المُصیبةُ عَلینا و عَلی جمیع ِ اهل الاِسلام و جَلّت و عَظُمَت مُصیبَتُکَ فی السّماوات عَلی جَمیع  اهل السّماوات...

سیبِ سرخِ خورشید...

روزی خواهم آمد، 

و پیامی خواهم آورد... 

و صدا خواهم در داد: 

ای سبدهاتان پر خواب! 

سیب آوردم، سیب... سیبِ سرخِ خورشید...

منبع: سهراب سپهری

خوان هشتم ...

یادم آمد،هان

داشتم می گفتم ،آن شب نیز 

سورت سرمای دی بیدادها می کرد .

و چه سرمایی،چه سرمایی !

باد برف و سوز و وحشتناک

لیک آخر، سرپناهی یافتم جایی 

گر چه بیرون تیره بود و سرد، هم چون ترس،

قهوه خانه گرم و روشن بود، هم چون شرم ...

همگنان را خون گرمی بود .

قهوه خانه گرم و روشن مرد نقال آتشین پیغام 

راستی کانون گرمی بود. 

مرد نقال- آن صدایش گرم نایش گرم،

آن سکوتش ساکت و گیرا  ...