عاشورا. کربلا.
جنگ با یک تیر شروع شد. با یک تیر هم تمام شد.
تیر اول را عمرسعد زد
و گفت:"لشکر شاهد باشید و شهادت بدهید پیش عبیدالله که اولین تیر را من زدم."
تیر آخر را هم وقتی زدند که دیدند نمی‌شود با حسین جنگید.
تیر زهرآلود که خورد به قلبش، جنگ تمام شد.
باز هم حرف زد برای‌شان، مثل شب قبل.
به یادشان آورد که خودشان دعوتش کرده بودند.
اما فایده‌ای نداشت. جنگ را شروع کردند. نابرابر. یک طرف حدود سی‌هزار نفر و یک طرف حدود صدوپنجاه نفر.
عمرسعد آمده بود با او مذاکره کند.
گفت: "می‌دانم چرا با با من می‌جنگی. همه‌اش به خاطر حکومت ری است. حتی اگر مرا بکشی گندم ری را هم نمی‌توانی بخوری."
عمرسعد خندید. گفت: "حالا گندم نبود به جو هم راضی هستیم."
حسین را کشت اما، خواب ری را هم ندید چه برسد به حکومتش را.
صفین. خط مقدم.جبهه علی بن ابیطالب
می جنگید در کنار حسین
کربلا.خط مقدم.جبهه عمر بن سعد
می جنگید در مقابل حسین
فقط زمان توانست شمــــــــــر را بشناسد ....
پرسیدند: "چه خوابی دیده ای پسر پیامبر؟"
گفت: "خواب دیدم یک گله سگ حمله کرده اند به من. یکیشان که بدنش لک و پیس بود بیشتر حمله میکرد. شک ندارم که فردا کشته میشوم به دست کسی که بدنش لک و پیس است"
میگفت: "فردا بعد از من خیمه را آتش میزنند. بچه ها که بیرون میدوند، این خارها فرو میرود توی پاهایشان" ...
مثل صدای زنبور ها ... دعا میخواندند و نماز.
نه فقط آن هایی که با حسین آمده بودند، آن سی و دو نفری که از لشگر عمر سعد به او پیوستند هم.
گفت: "خیمه هایتان را بغل هم بزنید و طنابهایشان را ببندید به هم. از جلو با دشمن روبه رو هستید، خیمه ها پشت سرتان یا طرف راست چپ تان باشد. شمشیرهایتان را تیز کنید"
و رفت توی خیمه اش ایستاد به دعا و نماز. شب عاشورا بود.
