وصیت نامه حسین بن علی به محمد بن حنفیه
"شهادت می دهم به یگانگی خدا و رسالت محمد. من قیام کردم اما نه از روی خودخواهی و نه برای خوش گذرانی و یا فساد و ستم گری. من قیام کردم برای اصلاح دین جدم محمد و برای امربه معروف و نهی از منکر . راه من همان راه جدم ،پیامبر و پدرم،علی است. توکل می کنم به خدا و بر می گردم به سوی او."
یزید به حاکم مدینه نوشت: "از مردم شهر برایم بیعت بگیر. مخصوصا از حسین." ماجرای نامه ی یزید را خانه‌ی حاکم مدینه شنید. به ولید گفت: "تو می‌خواهی من جلوی چشم مردم بیعت کنم. پس تا فردا صبر کن."
ولید وحشت کرد. با آن‌که دل خوشی از مروان نداشت گفت بیاید تا با هم مشورت کنند. قرار شد بفرستند دنبال حسین. پیغام ولید به حسین رسید. خبردار شد که معاویه مرده و برای بیعت گرفتن دعوتش کرده‌اند. شب که شد سی نفر از خانواده و فامیلش را برداشت و رفت خانه‌ی ولید.
به آن‌ها گفت: "شما پشت در باشید. اگر خطری پیش آمد من فریاد می‌زنم شما بیایید داخل."
مروان به ولید گفت: "نگذار برود که دیگر پیدایش نمی‌کنی. یا بیعت کند یا همین امشب گردنش را بزن."
حسین با خشم نگاهی به مروان کرد. بعد رو کرد به ولید، از خودش گفت و از یزید.
گفت: "مثل منی با مثل اویی هیچ‌وقت بیعت نمی‌کند."
زن سوار قاطر بود. می گفت : " نمی گذارم حسن را این جا دفن کنی."
محمد بن حنفیه گفت : " برای دشمنی با بنی هاشم یک روز سوار شتر می شوی، یک روز سوار قاطر."
زن گفت : " تو دیگر حرف نزن. این ها اگر حرف می زنند، پسرهای فاطمه هستند تو را چه به سخن رانی؟"
حسین عصبانی شد. گفت : " این حرف ها یعنی چه؟ می خواهی برادرم را از ما جدا کنی؟ او به جای یک فاطمه از سه فاطمه نسب دارد."
... به خدا سوگند اگر برادرم از من پیمان نگرفته بود که در پاى جنازه اش خونى ریخته نشود، به شما شمشیر زدن را نشان مى دادم.
مرد دهانش را باز کرد که حرف بزند.
حسین گفت: " نه! چیزی نگو. حرفت را بنویس توی یک نامه و بده به من."
مرد نوشت: " کمکم کن. یک نفر پانصد سکه از من طلب دارد. پولش را می خواهد. من هم ندارم بدهم. "
نامه را که خواند هزار سکه داد به مرد.
گفت: " بدهی ات را بده، بقیه اش هم برای اداره ی زندگی ات. در ضمن فقط از سه نفر کمک بخواه؛ فرد با ایمان، جوانمرد و فرد اصیل و بزرگوار. "
توی مکان های تاریک، از نور پیشانی و گلویش شناخته می شد.گه گاه، عده ای این موضوع را امتحان می کردند.
پرسید:" آن کسی که آنجا وسط مسجد نشسته، کیست؟"
گفتند:" حسین پسر علی."
پیش خودش گفت بروم قربة الی الله کمی به او فحش بدهم.
آمد ایستاد روبه رویش. تا می توانست فحش داد و لعنت کرد. هم خوش را و هم پدرش را.
گفت شما منافقید، شما اسلام را خراب کردید و از این حرف ها.
وقتی خسته شد دهانش را بست.
حسین گفت: اهل شامی؟"
مرد گفت:" بله."
گفت:" می دانم شامی ها اینطور هستند. پس حتما غریبی و جایی هم نداری. بیا برویم خانه ی ما. مهمان ما باش. غذایی بخور. استراحتی بکن."
مرد بعدا می گفت:" دوست داشتم آن موقع زمین شکافته شود و من را ببلعد."
