خلیفه ی سوم ابوذر را تبعید کرده بود به ربذه. به بیابانی بی آب و علف.
فقط برای اینکه به شیوه ی حکومتش اعتراض کرده بود.
گفت:" هیچ کس حق ندارد بدرقه اش کند."
امام علی بدرقه اش کرد با حسن و حسین.
حسین می گفت:" عمو جان! بی صبری نکن. از خدا کمک بخواه. نکند تسلیم شوی جلوی سختی ها و ستم ها. بی صبری نکن."
رفت ایستاد بالای قبر حمزه. گفت: “چیزی که به خاطرش می‌جنگیدیم دوباره افتاد دست ما، در حالی که شما یک مشت خاک شده‌اید.”
حسین با این که سن و سالی نداشت گفت: “همیشه زشت باشی!” و ولش کرد توی بیابان و رفت.
پیرمرد داشت وضو می گرفت.
صدای دو پسر بچه را شنید. بحث می کردند که وضوی کدامشان درست است.
پیرمرد توجهی نکرد. آمدند پیش او.
گفتند : "ما وضو می گیریم؛ شما ببینید وضوی کداممان درست است." وضو گرفتند. صحیح و کامل.
پیرمرد خنده اش گرفت. گفت : " وضوی هر دوتان حرف ندارد. این منم که با این و سن و سال اشتباهی وضو می گیرم."
نقشه حسن و حسین گرفته بود.
محمد می خواست نماز بخواند. تکبیر گفت.
حسین هم خواست بگوید اما نتوانست.
محمد دوباره تکبیر گفت. حسین بازهم نتوانست درست بگوید.
محمد هفت بار تکبیرش را تکرار کرد تا حسین توانسیت بگوید آلله اکبر.
از آن روز هفت تکبیر برای شروع نماز مستحب شد...
یک دفعه گهواره شروع می کند به تکان خوردن .
صدای لالایی شنیده می شود. حسین آرام می گیرد.
ماجرا را که برای محمد تعریف می کنند، می گوید : "جبرئیل بوده، جبرئیل امین "
حسین را فاطمه شیر نداد. نه فاطمه ، نه هیچ زن دیگری.
وقتی که به دنیا آمد ، فاطمه شیر نداشت که به او بدهد.
هیچ زنی هم پیدا نشد که دایه اش بشود.
محمد انگشتش را در دهان حسین می گذاشت.
او می مکید و این مکیدن برای دو سه روزش کافی بود.
گوش و خون حسین می روییید از گوشت و خون محمد .
دین دیوانه به دین عشق تو شـــد
جاده ی شک به یقین عشق تو شد ...
