حسیــــــــــــ ن من (65) ...

انسان را به سر میشناسند یا به لباس.

شاید به خاطر همین بود که زینب بدن برادرش را نشناخت ...

حسین نه سر به تن داشت و نه لباس ...

حسیــــــــــــ ن من (64) ...

عصر عاشورا.

جنگ تمام شده بود و پیروزی حسین آغاز.

سرها همه بریده شده بود بر نی.

خیمه ها آتش زده شده بود و زن و بچه ها اسیر.

همه را بردند.

از کربلا به کوفه از کوفه به شام.

حسیــــــــــــ ن من (63) ...

اثر یک زخم بر شانه هایش دیده میشد.

یک زخمی قدیمی که معلوم بود برای روز عاشورا نیست.

از پسرش پرسیدند این زخم ها چیست بر بدن پدرت.

گفت: "اینها برای کیسه های غذایی است که پدرم به دوش میکشید و برای فقرا می برد."

حسیــــــــــــ ن من (62) ...

صدای شیهه ذوالجناح را شنیدند. خوشحال شدند.

فکر کردند حسین برای بار سوم آمده تا خداحافظی کند ...

از خیمه ها بیرون آمدند.

اسب آمده بود اما بدون سوار ... با یال خونی ...

اشک بود که میچکید و فریاد که خفه میشد.

حسیــــــــــــ ن من (61) ...

یک نفر گفت: "راحتش کنید."

کسی رفت که راحتش کند.
نتوانست، لرزید، برگشت.

شمر گفت:
"چرا می‌لرزی؟ امان از ترس! خودم می‌روم."

رفت.
برگشت.
 آفتاب در دست.
همان آفتابی که رفت روی نی ...
بدن خودش هم می‌لرزید ....

حسیــــــــــــ ن من (60) ...

بدنش زخم‌های زیادی برداشته بود.

نمی‌توانست راه برود.

با سرِ زانو حرکت می‌کرد.

چند قدمی می‌رفت و می‌افتاد، دوباره بلند می‌شد.

تیر که خورد به گلویش نشست.

تیر را کشید بیرون. دست‌های خونی‌اش را کشید به صورتش.

گفت: "می‌خواهم این‌طوری به ملاقات پروردگارم بروم."

حسیــــــــــــ ن من (59) ...

نوشته اند: "عطش بین او و آسمان حائل شده بود"

یعنی از تشنگی آسمان را نمیدید...

خون هم از بدنش میرفت، تشنگی اش بیشتر می شد.

اما از هیچکس آب نخواست...

حسیــــــــــــ ن من (58) ...

اول تن به تن با حسین می جنگیدند.

دیدند نمی شود؛ هر که می رود کشته می شود.

عمر سعد فریاد زد:

" این پسر کشنده ی عرب است. خون علی در رگ های اوست. یکی یکی به جنگش نروید. "

دسته جمعی حمله کردند به او.

با شمشیر،

با تیر،

با سنگ،

با نامردی.