حسیــــــــــــ ن من (37) ...

تا صبح صدای زمزمه بود و مناجات ...

مثل صدای زنبور ها ... دعا میخواندند و نماز.

نه فقط آن هایی که با حسین آمده بودند، آن سی و دو نفری که از لشگر عمر سعد به او پیوستند هم.

حسیــــــــــــ ن من (36) ...

همه را جمع کرد.

گفت: "خیمه هایتان را بغل هم بزنید و طنابهایشان را ببندید به هم. از جلو با دشمن روبه رو هستید، خیمه ها پشت سرتان یا طرف راست چپ تان باشد. شمشیرهایتان را تیز کنید"

و رفت توی خیمه اش ایستاد به دعا و نماز. شب عاشورا بود.

حسیــــــــــــ ن من (35) ...

شب عاشورا.

چند نفری فریاد می‌زنند توی لشکر حسین.

گفته‌هایش را برای همه تکرار می‌کنند:

"هر‌کس بده‌کار است یا حقی بر گردنش است،حق ندارد بماند و فردا با ما شهید شود. برگردد."

حسیــــــــــــ ن من (34) ...

گفت: "راضی‌ام از همه‌تان. یارانی بهتر از شما سراغ ندارم. این‌ها فقط با من کار دارند. شما می توانید بروید. نگران بیعت‌تان هم با من نباشید. بیعتم را از شما برداشتم."

و سرش را انداخت پایین تا هر که می‌خواهد برود.

اول عباس بلند شد و بعد هم بقیه: "ما برویم و تو بمانی؟! زندگی بعد از تو؟! هرگز!"

حسیــــــــــــ ن من (33) ...

صدای برادرش، حسین، بود. شعر می‌خواند. از بی‌مهری روزگار. از اراده‌ی خداوند.

می‌گفت که شهید می‌شود و هر شخص آگاهی راهش را ادامه می‌دهد.

با پای برهنه دوید؛ گریه‌کنان.

گفت: "کاش مرگ من می‌رسید. انگار امروز مادر و پدر و برادرم را باهم از دست داده‌ام."

حسین دستش را گرفت.

نشاندش روی زمین.

گفت: "خواهرجان! نکند شیطان صبرت را ببرد. زمینی‌ها می‌میرند و آسمانی‌ها باقی نمی‌مانند. فقط خدا می‌ماند. پس صبور باش و پرهیزگار."

حسیــــــــــــ ن من (32) ...

نامه عبیدالله به عمرسعد رسید.

سفارش کرده بود هر چه زودتر جنگ را شروع کند، اما حسین میخواست شب آخر را نماز بخواند و دعا کند.

برادرش عباس را فرستاد تا مهلت بگیرد. عمر سعد سکوت کرد، یک نفر دیگرشان اما گفت: "اگر این ها ترک و دیلم بودند قبول میکردیم حا آنکه از خانواده ی محمدند"

جنگ افتاد برای فردا ...