روضه خوان، بخوان ...

چیست این سر مگوی عالم هستی؟

این عظمت مستور ...

رمز و رازی که گاه از دل ناموس الله می تراود و به ناچار با ضربت سیلی و میخ در خاموش میشود.

گاه به قعر چاههایی که به دست یدالله حفر شده فرو می رود.

و گاه از فرق شکافته اسدالله بیرون می ریزد.

گاه از لب جگر گوشه نبی می جوشد تا با جحد نامحرمان جگری به جا نماند،

و گاه از لسان ثارالله بر منبری به بلندای نیزه به گوش می رسد و گاه ...

دیگر زمین و زمان تاب تحمل ندارد،

این رب عالم است که پرده از اسرار بر می دارد

آری؛کلام، کلام حق است...

اما...؛ اما این بار کلمات تاب تحمل ندارند...

‌‌‍« ک ه ی ع ص»

اکنون روضه خوان خود خداست...

ولی مصیبت آنچنان عظیم است که همانند آن پیکرهای پاک، کلمات نیز چاک چاک شده اند:

ک ه ی ع ص

کربلا...

هلاک آل رسول...

یزید...

عطش...

صبر...