روضه ...

اسبهایی بودند

که وقتی نعل تازه خوردند

آرزو کردند کاش بمیرند

و نتازند...

ابرهایی بودند

که دلشان می خواست ببارند

وقتی صدای گریه کودکانه ای از خیمه ای بلند شد ...

یک آقایی بود

که غربت هفتاد و دو نفر را تنها

به دوش می کشید ...

یه جوانی بود

وقت ِ رفتنش که رسید

هراس تنهایی به جان ِخیلی ها افتاد. ...

روضه های ما