در راه ...

سفر امسال برام به نسبت دو سفر قبلی خیلی فرق داشت. اول هم سفر و دوم هم کاروانی ها ....

در میانه راه ماندیم و دلهره عاشق نسبت به معشوق که نکنه نشه ...  عشق آزاد میکند و گرفتار میکند، میسوزاند و می سازد، شادی میبخشد و غم به بار می آورد

معشوق گرچه با کرشمه آغازین خود از عاشقان دل میستاند و خود را مشتاق وصل نشان میدهد اما به محض اینکه عاشق پای در راه وصل می نهد، قهر و عتاب می کند و بی مهری پیشه میسازد. برای اینکه عاشق را شیداتر کند، برای اینکه بر عطشش بیافزاید و برای اینکه به عاشق بفهماند وصالش آسان نیست ...

برای اینکه عیار عاشقی اش را بسنجد ...

برای اینکه گام های عاشق را استوارتر کند ...

ولی آخر همه ذکر شاه خراسان است که راه کربلا را باز می کند و راهی ات می کند ...

عزم ...

نمیدانم چه سری است که برای هر سفر عتبات و زیارت حضرت عشق، ابتدای کار باید از چهارراه توحید تهران شروع شود.

امسال هم با توجه به الکترونیکی بودن ثبت نام ها باز هم کار با همان چهارراه و به همان خیابان منتهی شد علت هم بسته بودن سایت و نوسانات ارزی ...

از همان آغاز، معشوق، دوستان را در کشاکش خوف و رجا نگاه می‌دارد تا مبادا ایشان آسوده خاطر باشند و وصال معشوق را سهل الوصول بپندارند؛ که عشق را با آسوده خاطری و راحتی میانه‌ای نیست.
عاشقان نیز در همان عهد نخستین دلدادگی خویش، به هرچه «بلا» ست، «بلی» گفته‌اند.

اربعین ...

یک اربعین، به نیزه سر یار دیده‌ام یک اربعین، چو شمع به پایش چکیده‌ام ...

شقایق های آتش گرفته ...

ای شقایق‌های اتش گرفته،‌ دل خونین ما شقایقی است که داغ شهادت شمارا بر خود دارد.

ایا آنروز نیز خواهد رسید که بلبلی دیگر در وصف ما سرود شهادت بسراید؟

---

عکس: ﺷﺐ ﻋﻤﻠﯿﺎﺕ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﻣﯿﻦ

ما شرمنده محمد(ص) هستیم...

حتی عتاب شد، «نزدیک است جان عزیزت را بر سر رسالتت بگذاری، ما اگر می‎خواستیم که به آیه و اجبار آدمیان را به ایمان وا می‎داشتیم»؛ که «حریص» بود هدایت امتش را...
حتی عتاب شد، «بنا نیست دارایی‎ات را چونان ببخشی که خودت در مضیقه باشی»؛ که «رئوف» و «رحیم» بود جمیع مؤمنین را...
حتی «وحشی»ها را هم بخشید و از «ابوسفیان»ها هم گذشت؛ که «رحمت» بود جمله «عالمیان» را...
حالا 1426 سال بعد از حیات مبارکش، جایی وسط جاهلیت مدرن، مشتی غربی غربتی پنداشته‎اند می‎شود رخ خورشید خاور را خراشید! زهی خیال باطل! «یریدون لیطفؤوا نور الله بأفواههم و الله متم نوره ولو کره الکافرون».
این جستار هم مجال پرداختن به این جسارت رسوا نیست که به قدر کفایت از آن گفته و به آن پرداخته‎اند. حکایت، شکایت از خودمان است که چه کردیم در برابر این اهانت؟!
مگر نفرمود: «فمن اعتدی علیکم فاعتدوا علیه بمثل ما اعتدی علیکم». کسی نپندارد مقصود مقابله با مقدسات ادیانی است که اینان تظاهر به التزام به آن دارند! معاذالله! که مقدسات ادیان الهی مقدسات ما هستند و همه کتاب‎ها و رسولان الهی متعلقات مسلم ایمان ما. اینان دین و ایمانی که ندارند هیچ، از تعلق به بدیهی‎ترین اصول قاموس انسانیت هم معافند.
مقصود به چالش گرفتن مقدسات «آنان» است، در زمانه‎ای که برای هیچ گزاره قدسی قداست قائل نیستند و حرمت انبیای الهی هتک می‎شود و کتب آیات الهی در آتش جهالت و عداوت می‎سوزد و مقدسات ادیان به سخره گرفته می‎شود اما حصاری خاردار کشیده‎اند حول جغرافیای یک دروغ تاریخی؛ «هولوکاست»!
نه به شیوه رسوای اهانت که اساساً برآمده از حقارت است و جز حقیران مستأصل کسی را  توسل به توهین نشاید؛ با «دو سوال» کاملاً منطقی «ماهیت دروغ» آن و «تبعات وحشیانه» آن- که دامنگیر بی‎گناهانی شده که حتی به اقرار منادیان این ماجرای سراسر دروغ، دخلی در آن نداشته‎اند- به چالش کشیده شد، این «تنها» گزاره‎ مقدس برای آنان که به جنگ خدا و رسول آمده‎اند! چه هیاهویی به راه انداختند، آسمان را به زمین آوردند، از قانون و «تحریم» و تهدید و مجازات و جنجال خبری و فیلم و... هر آنچه داشتند به صحنه آوردند تا حراست کنند مقدسات شیطانی خویش را...!
یا رسول‎الله! ما اما شرمنده‎ایم که چندان که آنها پای «هولوکاست» هوس‎آلودشان ایستاده‎اند و سفت و سخت از آن صیانت می‎کنند، از اهانت به ساحت قدسی شما برنیاشفتیم و هم‎‎وزن تحرکات همه‎جانبه آنها تمهیدی نیندیشیدیم!
حتی «سوال» از افسانه «هولوکاست» را هم پس گرفتیم، مباد خدای‎ناکرده به تریج قبای حضرت کدخدا بربخورد و بخواهد در مذاکرات سوسه بیاید و «نان»مان را بیش از این آجر کند!
کجایی مرد نخلستان‎های خاموش کوفه، تا سر در چاه فریاد برآوری «شگفتا که پیوستگی آنان در «باطل» خویش و گسستگی شما در «حق» خویش دل را می‎میراند و اندوه را زنده می‎گرداند»!
شرمنده‎ایم یا رسول‎الله که «کمر»مان «درد» نمی‎گیرد از «عکس» فلان روزنامه خارجی و «تیتر» بهمان روزنامه داخلی و می‎توانیم بی‌آنکه نیاز به «ویلچر» باشد شانه به شانه شیطان در خیابان «پیاده» برویم و در «الیزه» با فابیوس قهوه فرانسوی بنوشیم!
شرمنده‎ایم یا رسول‎الله! لابد «کمر» «غیرت»مان شکسته است؛ نتوانستیم آنگونه که باید مقابل این جسارت «بایستیم»! آخر آنقدر زلف «دولت»مان به این مذاکرات عبث گره خورده که در بحبوحه این هیاهوی بی‎آبرو تا «فرانسه» می‎رویم اما مقابل «سفارت فرانسه» نمی‎رویم تا برای «شارلی» و «شارلی‎صفتان» آرزوی مرگ کنیم!
شرمنده‎ایم یا رسول‎الله که نمی‎توانیم به سفیر سفارت جسارت بگوییم «به‎جهنم»!
شرمنده‎ایم یا رسول‎الله! نقداً «امید»مان هم به «کدخدا»ست و «تدبیر»مان «راه آمدن» با شیطان....
مطلب به همین منوال پیش رود بعید نیست در این زمانه «اعتدال» حکم ارتداد «سلمان رشدی» را هم «تعدیل» کنیم، مگر سطح مذاکرات از این هم بیشتر «رشد» یابد!
برای «اسم»تان هر چه بخواهید «صلوات» می‎فرستیم اما «رسم»تان...!
شرمنده‎ایم به خدا...
شرمنده...
به بزرگواری خودتان ببخشید ما را...

آقای من ...

ای آقایی که قوانین عبور را در مرزها به هم میزنی !!
کنار پل صراط منتظرکرمت میمانیم
تا دوباره قوانین عبور را کنار بزنی ...

همین

و کفی بالله شهیدا...

و این بس که خداوند گواه است...

نگاهت کنج یک ویرانه پابنــــدم کند!...

آنهایی که شبها دیرتربه خواب میروند،
چیزهای بیشتری از زندگی میخواهند!
مثلا گوشه نشینی در سرای تو را ...